Geldiler, yaşadılar ve gittiler.
Bu gerçekle herkes bir gün mutlaka yüzleşecek.
Allahu Teâlâ Hazretleri çok merhametli, çok bağışlayıcıdır; ancak cehennem de bir o kadar çetindir. Orada Mahkeme-i Kübra kurulu ; adaletin gerçek terazisi…

İnsan tabiatı gereği acelecidir; hayırda da şerde de…
Çoğu zaman haklı davrandığımızı düşünür, kendimizi “en hayırlısı buydu, en doğrusu böyleydi” sözleriyle ikna ederiz.

Hâlbuki hak ve hukukta sana göre, bana göre olmaz; doğru her zaman birdir. İşin sonu bu mahkemeye kaldıysa sıkıntı büyük demektir. Artık pişman olacak ya da geri dönecek bir fırsatın kalmamıştır.

Allahu Teâlâ demiyor mu: “Kul hakkı ile gelmeyin.”

Birinin ahını aldığında bundan kurtulabileceğini düşünüyorsan, yanlış yoldasın. Herkesin gerekçesi aynıdır: iyi yaşamak, çoluk çocuğunu garantiye almak… Bu hangi dine, hangi vicdana sığar ki? Bir başkası için yaratılan rızkı haksızca kendine hak görmek…

Vallahi, din gününü yaratan Rabbim buna rıza göstermez. Sen unutsan Allah unutmaz. Hep diyorum: Ne yaparsan, canından ya da evladından illa çıkar; inansan da inanmasan da…

Vazgeç. Bela gelmeden, ölüm gelmeden her hakkı sahibine teslim et. Helallik al.

Sen Allah’a meydan okuyamazsın; okumamalisin,inansan da inanmasan da…

Hayırlı Cumalar dilerim.