Bir armanın...!
Bir formanın.. !
Bir takımın...!
Bir şehrin sevdasının...!
Kırmızı ve siyah tutkunun peşinden.
40 yıl boyunca gitmek.
Üstelik konforlu alanlarda değil otobüslerle bazen kamyon kasalarında saatlerce deplasmanlara, kamplara, maçlara gitmek.
Ailesini ihmal etmek, çocuğunun doğumunu deplasmanda öğrenmek. Acılar, sevinçler, gözyaşları, şampiyonluklar, küme düşmeler kısaca aslında amigolara mazoşist gibi bakabilirsiniz.
Ama onlar hayallerinin peşinden ve başka renk ve takım demeden giden futbol emekçileri.
Bakın Geçmişe;
Nice başkanlar, yöneticiler, futbolcular, idari personel hepsi gittiler ama Amigo Mahmut, Reşit, Şükrü ve Hacı onlar gitmediler.
Çoğu onları küçümsedi , hakir ve fakir gördü. Ama aslında bir takımın 12. Adam ile arasındaki köprülerdir amigolar.
Hacı ile çok anılarımız, muhabbetlerimiz var.
Zaten hastane odasındaki son resmi beni allak bullak etmişti.
Celal Doğan başkanlığı döneminde başkanı görür görmez " lahmacun, kuşbaşı en büyük simit aşı " tezahüratları yapılır başkanda gülerek " yine paraları bitmiş " der kendilerini görürdü.
Ara sıra bana takılır " Kenan baba kalemi sağlam, satmaz " der bende kendisine " sen takımı satarsan bende satarım " der gülüşür sarılırdık.
Mekanı cennet olsun.
Keşke herkes sevdasına ve takımına böyle sarılsa.