Sahi ; hiç düşündünüz mü çocuklarınızın
Fırıncı, Kasap , Boyacı, Terzi, Lokantacı, Su Tesisatçısı, Elektrikçi, Aşçı, Kebapçı, Bisiklet tamircisi, Ayakkabı imalat veya tamircisi, Garson, Komi, Bulaşıkcı, tezgahtar, Şarküteri ve Manav elemanı, çoban, tarlada ırgat, yemeni, bakır, kilim işleyen el sanatları ustaları, şoför, muavin, kaportacı, tornacı, araba tamircisi, Kuruyemişci, baklavacı, tatlıcı, kadayıfcı, sıvacı , fayanscı, çöpçü ve sayfaya sığmayan yüzlerce mesleği seçmediğiniz ve onları yönlendirmediğiniz.
Tüm aileler alt, orta, üst, elit, premium sınıf hepsi çocuğunun doğuştan itibaren doktor, mühendis, yönetici olacağını dev şirketleri ve ülkeyi yönetecekleri üzerine onları baskı altına alıp, kendilerini de bu düş alemine kaptırıp okuması uğruna tüm maddi güçlerini bu uğurda harcıyorlar.
12 yıl ilk ve orta derken LGS sınavlarında ilk bariyer, arkasından Üniversite Seçme Sınavlarında ikinci dalga ve beklenen Üniversite yok, hayaller ODTÜ, İTÜ, BOĞAZİÇİ, Gerçekler Elazığ, Yozgat, Hakkari, Erzincan.
Ama artık dönüş yok, Üniversite bitirilecek. Baba sofrasından, anne üstünden kesiyor, biraz para, kredili devlet bursu diploma alınıyor.
Ama herkes KPSS denen bir duvara daha tosluyor. Sınav üstüne Sınav ama her sene azalan umutlar ve daha işe giremeden eve gelen burs kredisi hacizleri.
İşte size 25 yıllık kayıp bir neslin öğrenim hikayesi.
Bir tarafta kayıp gitmeye yüz tutmuş meslekler, bir tarafta bomboş eline İngiliz anahtarı almamış bir nesil.
Bu nasıl eğitim politikası, bu nasıl ülke ve kariyer planlaması.
Yazık oluyor, hem ülkeye hem bu aile ve çocuklara.