16.03.2020.
Bu tarihten beri Türkiye'de ağıt yakılmıyor, türkü, şarkı söylenmiyor, eğlence yerlerinin kapıları duvar.
Neşet babanın izinden gidenler Gönül Dağı'nı, Mahsun Babanın talebeleri bu yıl benim yeşil bağım kurudu, Zeki Müren'i seslendirenler şimdi uzaklardasını, Barış Mançonun kol düğmelerini kısaca bu ülkenin acılarda, düğünlerde, sevinçlerde, yaslarda, birlikte, dirlikte hatırladığımız sanatçılarımızı 15 aydır unuttuk.
Oysa bu ülkede onlar ;
Çanakkale savaşlarında aynalı çarşı ve 15'li bebeleri unutmadılar.
Sarıkamış'ta donarak ölen kınalı kuzuları unutmadılar.
Karadeniz'de iki devleti çırpınırdı karadenizi söyleyerek birleştirdiler.
Darbelere ilk onlar karşı çıktı, ilk onlar türküleri ile direndi.
Uğur Mumcu katledildiğinde yiğidim aslanım burada yatıyor diye ağıt yaktılar.
Mehmetçiklerimizin katledilişinde amerika katil diye türküler seslendirdiler.
Kıbrıs savaşında beşparmak dağlarında destan yazan askerlerimize marşlar yazdılar.
Bolu beyine direnen Köroğlu için yazdılar.
Anafartalar, Sakarya, Dumlupınar, Antep, Maraş, Urfa, Trakya ve ülkenin her tarafında kahramanlıklar yazanlar için umutla İzmir'in dağlarında çiçekler açarı yazdılar, seslendirdiler.
Aşık veysel görmeyen gözleriyle uzun ince bir yoldayım dedi.
İstanbul için aziz , Gaziantep için haşıl dediler.
Onun için yazıyı şöyle bitireyim ;
Türkü yakanlar , kanun koyanlardan daha değerlidir.
Çünkü bir gün kanunlar değişir ama türküler değişmez, Türküler susmaz.
Türküler susarsa, ülke susar, ağıtlar biter, gözyaşı kurur, sevinç, zeybek, halay, çayda çıra, çökertme, horon, zılgıt, yah biter.